قطعا بارها شاهد این مسئله بوده اید که راس ساعتی که پایان زمان کار یک مجموعه است بسیاری از کارکنان به سرعت از محل کار خود خارج می شوند…
دقیق مانند زندانیانی که یک راه فرار پیدا نموده اند از محل کار پا به فرار می گذارند!
یا قطعا در بسیاری موارد شنیده اید که فردی در پایان روز جمعه می گوید:
اه باز فردا باید به سرکار بروم…
یا
اه فردا شنبه است…
– به نظر شما مهمترین این دلیل اینگونه رفتارها چیست؟
با عرض تاسف باید بگویم مهمترین عامل, مدیران ارشد آن مجموعه هستند.
زیرا با برخوردهای دیکتاتور گونه و ایجاد یکنواختی در محیط و نحوه انجام کارها بعد مدت زمان کوتاهی برای کارمندان ذهنیت یک بازداشتگاه را متبادر میکند.
حتی عدم دکوراسیون مناسب و عدم میزان روشنایی مناسب محل کار در کارکنان ایجاد رخوت و خستگی ایجاد می کند.
مدیر عزیز و گرامی:
– چرا از کارکنان خود یک ربات بیزار می سازید؟
– چرا فضایی را برای شکوفایی خلاقیت کارمندان خود ایجاد نمی کنید؟
– چرا علاقمند به داشتن فضایی شاد و پر نشاط در مجموعه خود نیستید؟
– چرا در هفته یا ماه زمانی را برای سپری کردن با کارکنان خود نمی گذارید؟
و بسیاری از این چراهای دیگر.
این ما هستیم که با نوع رفتار و برخورد خود اطرافیان و پرسنل خود را دفع یا جذب می کنیم.
بسیاری از استعدادها و خلاقیتهای نهفته در ذات پرسنل را ما بعنوان مدیران باید پرورش بدهیم و بستری جهت شکوفایی آنها بسازیم.
آیا توانسته ایم معنای کار گروهی را به معنای خاص و عام کلمه در سیستم فعالیت مجموعه خود تعریف نماییم؟
چقدر برای داشتن اتاق فکر در شرکت خود تلاش می کنید؟
یادمان نرود که حداقل شنیدن نظرات و پیشنهادات دیگران شاید پایه گذار یک حرکت بزرگ باشد.
با بیان کلام خردمندانه و زیبای حضرت امیر علیه السلام سخنان خود را به پایان می رسانم:
اگر گوینده دانا نیستی, شنونده پذیرا باش.
برچسب‌ها:راهکار, مدیر, مدیریت